Brief van ana.

Sta toe dat ik mezelf voorstel. Mijn naam, of zoals ik door "dokters" word genoemd, is Anorexia. Anorexia Nervosa is mijn volledige naam, maar je mag mij Ana noemen. Hopelijk kunnen wij geweldige partners worden. In de komende tijd zal ik veel tijd in je investeren en ik verwacht hetzelfde van jou. In het verleden heb je iedereen, je leraren, ouders, horen praten over je. Je bent "zo volgroeid", "intelligent", en je bent "zo potentieel". Maar waar heeft het je gebracht tot nu toe? Wat ze zeggen is absoluut niet waar! Je bent niet perfect, je probeert niets hard genoeg, tot nu toe heb je je vrije tijd alleen maar verspild met praten met vrienden, en eten! Dat zal in de toekomst niet toegestaan worden. 
Je vrienden begrijpen je niet. Ze zijn niet eerlijk tegen je. In het verleden wanneer je onzeker was en je vraagt aan ze, "Ben ik dik?" en zij antwoordden "Oh nee, natuurlijk niet" dan wist je dat ze logen! Enkel IK vertel de waarheid. Je ouders, daar zullen we het maar niet over hebben! Je weet dat ze van je houden en om je geven, maar dat is gewoon zo omdat dat de plicht van ouders is om te doen. Ik zal je een geheim vertellen: diep in hun hart, zijn ze teleurgesteld in je. Hun dochter, die altijd zo perfect was, is een vet, lui en ondankbaar meisje geworden. 
Maar ik ben er om dat allemaal te veranderen. 
Ik verwacht veel van je. Je bent niet toegestaan veel te eten. Het zal langzaam beginnen: afnemen van vetten en het lezen van de voedingsetiketten, 'junkfood' weglaten, geen friet en macdonalds meer enz. Over een tijdje zal de oefening eenvoudig zijn: een stukje rennen, misschien een stukje droge cracker en een aantal sit-ups. Niets te ernstig. Val een paar kilo af, wat vet van je dikke buik af. Maar het zal niet lang zijn voor ik je vertel dat het niet goed genoeg is. Ik zal verwachten om je calorieën af te nemen, en meer lichamelijke oefening te doen. Ik zal je naar de limiet duwen. Je moet wel omdat je me niet kan tegenwerken! Ik begin in je te kruipen, in je gedachten. Spoedig ben ik altijd met je. Ik ben daar wanneer je 's morgens wakker wordt en joggt. Ik ben daar wanneer je op de weegschaal staat. De nummers worden zowel vriend als vijand, en in je gedachten dwing je jezelf om minder calorieën te nemen dan gisteren, vannacht, enz. 
Je kijkt in de spiegel met ontzetting. Je prikt en port aan het vet dat daar is en glimlacht wanneer je botten ziet. Ik ben daar wanneer je de planning voor de dag maakt: 400 calorieën, 2 uren oefening. Ik ben degene die dit bepaalt, omdat mijn gedachten en jouw gedachten samen één zijn. Ik volg je heel de dag. Op school wanneer je gedachten afdwalen, geef ik je iets om aan te denken. Tel de calorieën na voor de dag. Het is te veel. Ik vul je geest met gedachten van voedsel, gewicht, calorieën en dingen die veilig zijn om aan te denken. Want nu ben ik reeds in je. Ik ben in je hoofd, in je hart en in je ziel. Ik ben de honger in je, de pijn van de honger die je probeert niet te voelen. Spoedig vertel ik je niet alleen wat te doen met voedsel, maar wat te doen ALLE tijd. Glimlach en knik. Stel jezelf goed voor. Pech voor jou dat je honger hebt! Dat kan mij niks schelen! Mijn god, je moet DUN worden, DUN. 
Wanneer etenstijd eraan komt, vertel ik je wat te doen. Leg wat sla uitgebreid op je bord, zorg dat het veel lijkt. Verplaats het eten een beetje. Laat het eruit zien alsof je iets hebt gegeten. Geen stuk van iets. Als je eet, heb je al je zelfcontrole verloren. Wil je dat? Wil je weer zo'n dikke koe worden? Ik dwing je om in tijdschriften naar modellen te staren. Die perfecte magere vrouwen van perfectie, met witte tanden, die daar staan op glanzende pagina's. Ik laat je doen beseffen dat je nooit hen zou kunnen zijn. Je zult altijd dik zijn en zult nooit even mooi als zij zijn. Wanneer je in de spiegel kijkt, zal ik het beeld vervormen. Ik zal zwaarlijvigheid aan je tonen. Ik zal je een sumoworstelaar tonen, maar die in de realiteit een uitgehongerd kind is. Maar dat moet je niet weten, omdat indien je de waarheid weet, je misschien opnieuw begint te eten en dan zal onze verhouding ten einde komen. 
Soms zal je tegenwerken. Hopelijk niet vaak. Je zult de rebelse vlegel zijn die het zal wagen beneden de donkere keuken te gaan verkennen. De kastdeur zal langzaam openen en zal zacht kraken. Je ogen zullen bewegen over het voedsel dat ik van een veilige afstand van je weggehouden heb. Je zult je handen slaperig steken zoals een nachtmerrie, die door de duisternis de doos van de koekjes vinden. Je duwt hen in je mond, mechanisch en niet echt proevend, maar genietend eenvoudig van het feit dat je tegen mij in gaat. Je grijpt nog een doos, dan een andere, dan weer een andere. Je maag zal opgezwollen worden, maar je zult niet stoppen. En alle tijd gil ik om jou, dikke koe, te stoppen, heb je echt geen zelfcontrole? Zo wordt je alleen maar dikker en dikker. 
Wanneer het over is, zal je terug komen bij mij, en vraag je mij voor advies omdat je echt niet meer vet wil krijgen. Je brak een cruciale regel en at, en nu wil je mijn steun. Ik zal je leiden naar de badkamer, op je knieën, en ik zal je dwingen, starend in de leegte van de toiletkom. Je vingers zullen in je keel gedaan worden en, niet zonder een geweldige overeenkomst van pijn, zal je voedselvlaag opkomen. Telkens weer zal dit herhaald worden, tot je bloed en water spuwt en je weet het dat over is. Wanneer je opstaat, zult je jezelf duizelig voelen. Val niet flauw. Opstaan nu! Je hebt een belangrijke regel gebroken, je hebt gegeten en je verdient het om pijn te hebben! 
Misschien laat ik je laxeermiddelen nemen, waarna je op het toilet zit tot de kleine uren van de morgen wanneer je je darmen voelt. Of misschien laat ik je slechts jezelf kwetsen, sla je hoofd tegen de muur tot je een bonzende hoofdpijn hebt. Snijden is ook doeltreffend. Ik wil je bloed te zien, om het te zien druppelen langs je arm, en in een paar seconden realiseer je je dat je die pijn verdient die ik je toebreng. Ben je gedeprimeerd, geobsedeerd, in pijn, gekwetst, je steekt je hand uit, maar niemand wil naar je luisteren of je helpen? Wat maakt dat nou weer uit? Je verdient dit; je bracht dit toe op je zelf. 
Oh, is dit hard? Wil je dit niet laten gebeuren? Ben ik oneerlijk? Ik doe dingen die je zullen helpen. Ik maak het mogelijk voor je om te stoppen met denken over emoties die je veroorzaakt, beklemtoont. Gedachten van woede, droefheid, wanhoop en eenzaamheid zullen stoppen omdat ik hen weg neem en ik vul je hoofd met gedachten over calorieën tellen. Nu ben ik je enige vriend en ik ben de enige die je behagen moet. 
Ik heb een zwakke plek. Maar dat moeten we aan niemand vertellen. Indien je beslist terug wil vechten, als je je hand naar iemand uitsteekt om hen te vertellen over hoe ik laat leven, breekt de hel los. Niemand mag ontdekken, niemand mag de schaal breken waarmee ik je bedekt heb. Ik heb het bereikt om jou dit dunne, perfecte kind te maken. Je bent van mij en van mij alleen. Zonder mij ben je niets. Vecht niet terug. Wanneer anderen becommentariëren, negeer hen. Neem het in schrede, vergeet hen, vergeet iedereen die probeert mij van je weg te nemen. Ik ben het beste wat je ooit is overkomen en zorg dat ik voor altijd bij je blijf. 
Liefs, Ana